Πράξη πρώτη από τρώδεκα
«Το ‘χω πει». «Ο Βασίλης ξέρει». «Το είπα και στον Παναγιώτη».
Διηγείσαι μια ιστορία. Όσο απίστευτη και αν αυτή ακούγεται, απ’ τη στιγμή που προσφέρεις μία third-party επιβεβαίωση του τύπου: «Ρώτα τον Μήτσο, ήταν κι αυτός εκεί», απευθείας τα όσα λες αποκτούν μια ουσιαστική δόση εγκυρότητας. Με παρόμοια λογική, χρησιμοποιεί και αυτός ένα τρίτο άτομο για επαλήθευση, στη δική του περίπτωση όμως, το άτομο αυτό δεν είναι αυτόπτης μάρτυρας άλλα κάποιος στον οποίο έχει... ΕΠΙΣΗΣ ΔΙΗΓΗΘΕΙ την ιστορία! Το σύστημα αυτό το εισήγαγε απότομα στις αρχές του 2022 και έκτοτε «Ξέρει ο Βασίλης»! «Μα το ‘χω πει ξανά»! «Ρωτήστε τον Παναγιώτη, του το ‘χω πει»! Λες και αυτό προσφέρει την οποιαδήποτε επιβεβαίωση πως πρόκειται για αλήθεια! Φτάσαμε σ’ ένα σημείο μάλιστα, που δεν μπορεί να τελειώσει αφήγηση, μικρή ή μεγάλη, χωρίς έστω και μία αναφορά σε Βασίλη ή/και Παναγιώτη ή/και κάποιον που τον σταμάτησε στον δρόμο, ή/και απλά στο γεγονός πως το ‘χει πει ξανά! Νομίζετε υπερβάλλω, θα εκπλαγείτε όμως αν αποφασίσετε να το ψάξετε! Το συγκαταλέγω στη λίστα με τα ανεξέλεγκτα κουσούρια που εμφάνισε στα γεράματα, όπως η ψυχαναγκαστική χρήση του «Άστο», τα μάτια που κλείνει ερμητικά (και μου φέρνει Δρακουμέλ παρεμπιπτόντως), αυτό το σπαστικό που κάνει με τα χείλη και μετά βγάζει τη γλώσσα του, και τέλος, τα τρία-τέσσερα Σίγμα και άλλα τόσα Ψι που βάζει στις λέξεις: «Ανεβήκαμε τα ΣΣΣκαλιά», «Εγώ ΨΨΨέματα δε λέω»!
Προσοχή: Η τακτική του «Το ‘χω πει» έχει διπλή σκοπιμότητα. Πρώτον, στηρίζεται στο μπέρδεμα που ο ίδιος δημιούργησε μέσα απ’ τους αμέτρητούς του μύθους. Πες, πες ΨΨΨέματα, πλέον έχει χάσει τον λογαριασμό και μόνο που θυμάται κάποια από αυτά, το θεωρεί επίτευγμα! (Βλέπε π.χ. το γεγονός πως δεν πήγε με Ασιάτισσα) Το «Το ‘χω πει» λοιπόν, δε λειτουργεί τόσο ως επιβεβαίωση για τον ακροατή αλλά για τον ίδιο! Το γεγονός ότι θυμάται πως ήδη ανέφερε κάτι, δρα ως αυτόματη αυτοπεποίθηση πως δεν πρόκειται να υποπέσει σε ασάφειες. Το αντίθετο δηλαδή με την αμηχανία που του παρουσιάζεται όταν δε μπορεί να θυμηθεί αν ανέφερε κάτι στο παρελθόν ή όχι. Δεύτερον, και εξίσου σημαντικό, είναι αυτό που χαρακτηρίζω ως «Τέχνασμα εξυπνόβλακα ψεύτη». Αυτός θεωρεί πως αναφέροντας απρόσκοπτα ένα τρίτο πρόσωπο, ανεξάρτητα της εμπλοκής του σε μία ιστορία, θα προσφέρει κάποιου είδους υποσυνείδητης αξιοπιστίας στον ακροατή. Τι εννοώ: Στην εκπομπή 27/4/23, διηγήθηκε για δεύτερη φορά τον μύθο με τη Ρουμάνα ιερόδουλη που έφερε στο σπίτι και έπρεπε να δικαιολογήσει στη μάνα του. Σ’ αυτό το upgraded και διαφοροποιημένο version, εστίασε στο γεγονός πως προηγουμένως ήταν έξω με τον Παναγιώτη και τον Γρηγόρη, αφιερώνοντας και χρόνο να μας εξηγήσει πως «ο Γρηγόρης είναι κολλητός του Παναγιώτη και παντρεμένος με τρία, ή τέσσερα, ή πέντε παιδιά»! Το στοιχείο αυτό το ενσωμάτωσε τόσο αριστοτεχνικά στην πλοκή, που όντως, για κάποιον που τον παρακολουθεί πιο χαλαρά, ενδεχομένως να αντιλήφθηκε τους χαρακτήρες ως μάρτυρες. Η ιστορία του όμως διαδραματίζεται σε μεταγενέστερο χρόνο! Όταν αυτοί δεν ήταν παρόντες! Η αναφορά τους λοιπόν δεν έχει ΚΑΜΙΑ υπόσταση και δεν προσφέρει ΚΑΜΙΑ εγκυρότητα! Όπως σ’ εμάς, έτσι και σ’ αυτούς, ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ το ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟ αυτό σκηνικό, το οποίο για άλλη μία φορά, ξεκίνησε και τελείωσε ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ!
Comments
Post a Comment