Ο Τρωδεκάλογος του ΣΑΧΛΑΜΑ - 3/12 - Επενδύει ανελλιπώς στον πρόλογο, αγνοεί εντελώς τον επίλογο.

Πράξη τρίτη από τρώδεκα

Επενδύει ανελλιπώς στον πρόλογο, αγνοεί εντελώς τον επίλογο.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ΚΑΘΕ ΜΙΑ απ’ τις πολυπληθείς αφηγήσεις μύθων που μας προσφέρει τόσα χρόνια, αποτελείται από την ίδια... ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ δομή: Εκτεταμένος, έως ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΣ πρόλογος, ΑΜΕΛΗΤΕΟΣ χρόνος στο κύριο θέμα, που είναι φυσικά το σεξ, και στο τέλος ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ επίλογος. Σας ερωτώ. Ξέρετε τη συνέχεια του μύθου με την γκόμενα και τον παστουρμά; Με τη squirter στη Λήμνο; Με την Κορίνθια στον ημιόροφο; Με την Κύπρια παρθένα; Μ’ αυτή στο σινεμά; Στο δοκιμαστήριο; Στο ΚΤΕΛ; Στην εσοχή; Στην είσοδο; Μ’ αυτή στο MS Europa που αντάλλαξαν τηλέφωνα; Με την ανήλικη τενίστρια; Με τη φοιτήτρια από Ιταλία; Από Ηγουμενίτσα; Με την Κρίστα; Με την «Άντζυ»; Απευθύνομαι στη σχέση του που και καλά είδε (και μας κρίντζαρε όλους) σε ζωντανή μετάδοση στο Χαριλάου με άλλον. Τι έγινε μ’ αυτή μετά, μου λέτε; Ανέφερα ΜΕΡΙΚΕΣ απ’ τις ΠΕΝΗΝΤΑ-PLUS ψευδό-γυναικό-ιστορίες που μας αράδιασε ΜΟΝΟ τις σεζόν ‘20 με ‘23! Αναρωτηθήκατε ποτέ πως η επόμενη μέρα Σ’ ΟΛΟΥΣ αυτούς τους μύθους μας είναι... ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΑΓΝΩΣΤΗ;! Δεν απορείτε πως γνωρίζουμε τόσες μα τόσες αχρείαστες και βαρετές λεπτομέρειες για το τι ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ στην κάθε μυθολογία, αλλά για το τι ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ γνωρίζουμε τα παπάρια μου τα δυο; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί νιώθει την ανάγκη να επενδύει ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ στη δημιουργία κύριων και δευτερεύων χαρακτήρων, σε τοποθεσίες και σε γεγονότα που οδηγούν στην εκάστοτε ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΑ αλλά ΜΟΚΟ για όλα όσα συμβαίνουν μετά; Γιατί παρουσιάζεται ενθουσιώδης στην πρεμιέρα ενός μύθου αλλά απρόθυμος έως και ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟΣ στο να επεκταθεί σ’ αυτόν σε μελλοντικό στάδιο;

Προσοχή: Ας κάνουμε ένα case study χρησιμοποιώντας ένα... υποθετικό screenplay. Είσαι λοιπόν (ολομόναχος) για διακοπές στη Λήμνο. Γνωρίζεις μια σαραντάρα τσαχπίνα γκόμενα, η οποία αμέσως σε γουστάρει, άσχετο πως εσύ είσαι εξήντα χρονών ΣΚΑΤΟΓΕΡΟΣ, κουτσός, φτωχός, άσχημος, ΡΥΤΙΔΙΑΣΜΕΝΟΣ και με μια ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ καράφλα γεμάτη ελιές! Τη σπρώχνεις στη θάλασσα, τη ζπρώχνεις μετά και στο δωμάτιο. The end. Αφήνω ανεξερεύνητο το κόνσεπτ πως αυτή στις διακοπές της θα μπορούσε θεωρητικά να επιλέξει ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ να της αλλάξει τα φώτα, και αντ’ αυτού επέλεξε εσένα! Πάμε τώρα στην ουσία. Συναντιέσαι μετά τις διακοπές με τα φιλαράκια σου. Θέλω να σκεφτείς πως θα τους μεταφέρεις το γεγονός. Πως θα αρχίσεις; Λογικά θα είναι κάτι του τύπου: «Ρε σεις, που να σας τα λέω..!» ή «Ρε σεις, είχα τρελό σκηνικό!» ή «Ρε σεις, πήδηξα μια γκόμενα στη θάλασσα!». Σωστά δεν τα λέω; Τώρα σε καλώ να βρεις τη διαφορά με το ακόλουθο: «Είμαι στη Μύρινα. Στην πλατεία. Είναι βράδυ. Τρώω κάτι, παγωτάκι είναι, κάτι τέτοιο. Απέναντι μου, μιλάνε δύο γυναίκες. Η μία φαίνεται σαφώς πιο νέα. Τους λέω, συγνώμη να σας ρωτήσω κάτι;» Seventeen long minutes later «...και άνοιξα τα παράθυρα να ξεμυρίσει το δωμάτιο απ’ τα κολπικά υγρά που ψέκασε! Απίστευτη εμπειρία!». Καταλαβαίνετε λοιπόν τη διαφορά του αληθινού, του ρεαλιστικού, απ’ το προκατασκευασμένο, το φτιαχτό, που στηρίζετε σε λεπτομερές, κινηματογραφικό και ΔΙΑΔΟΧΙΚΟ storytelling, αντί σε μία αυθόρμητη, φυσική και NON-LINEAR περιγραφή!